Ένα επώνυμο blog που γράφει και αναδημοσιεύει θέματα που αφορούν τον Καποδιστριακό Δήμο Πάργας. Oι αναρτήσεις του δεν αποτελούν υποχρεωτικά και άποψη του διαχειριστή
Για αναρτήσεις και διαφωνίες επώνυμα στη διεύθυνση tessas@freemail.gr
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΙΣΤΟΡΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΙΣΤΟΡΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

99 χρόνια ελεύθερη Πάργα.

Σαν σήμερα, απελευθέρωση της Πάργας.

   Μέρα γιορτής και μνήμης για την Πάργα σήμερα, που μετά από αγώνες και θυσίες, με πολλούς προστάτες και κατακτητές που πέρασαν κατάφερε να ενωθεί και να γίνει Ελληνική σαν σήμερα πριν από 99 χρόνια. Μια μεγάλη ιστορία οκτώ περίπου αιώνων που από την Πάργα πέρασαν Νορμανδοί, Ενετοί, Πειρατές, Ρώσοι, Άγγλοι, και Τούρκοι, ήρθε η μέρα της λευτεριάς. Έτσι την Κυριακή 23 Φεβρουάριου του 1913 δυο μέρες μετά την απελευθέρωση τον Ιωαννίνων και μια από της Πρέβεζα (20-21/2/1913) ήρθε και η σειρά της Πάργα να ενταχτεί στην μητέρα πατρίδα. Συγκεκριμένα ο λόχος του Ελληνικού στρατού με διοικητή τον Ανθυπολοχαγό Άγγελο Φέτση από την Λευκάδα που ανήκε στο τάγμα του Αντώνιου Ηπίτη μπήκε και επίσημα απελευθέρωσε την Πάργα από τον τελευταίο της κατακτητή. Ο τότε Τούρκος διοικητής Τζελιάμ Μουλιαζίμης παρέδωσε τα κλειδιά της πύλης του κάστρου της Πάργας. Η απελευθέρωση συνοδεύτηκε με την επιστροφή των Παργινών από την ξενιτιά που είχαν φύγει το 1819 όταν η Πάργα πουλήθηκε από τον τελευταίο της προστάτη στους Τούρκους.

Φωτογραφία της Πάργας το 1913, από αναζήτηση στο internet.

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Η Πάργα κατά την επανάσταση.

   Από το λιμάνι της Πάργας εφοδιάζονταν οι Σουλιώτες με τρόφιμα και πυρομαχικά για τον αγώνα τους ενάντια στον τύραννο, στο κάστρο της Πάργας κατέφευγαν όταν αναγκάζονταν προσωρινά να εγκαταλείψουν το Σούλι. Στην Πάργα κατέφυγαν μετά την πτώση του Σουλίου και από εκεί ξεριζώθηκαν μαζί με τους Παργινούς όταν ο Άγγλος διοικητής των Επτανήσων Τόμας Μέτλαντ (Thomas Maitland) πούλησε την Πάργα στον Αλή Πασά.
   Με την συνθήκη των Παρισίων 5 Νοεμβρίου 1815 και την αποκατάσταση της ειρήνης στην Ευρώπη, τα Επτάνησα αποτέλεσαν το αυτόνομο Ιονικό κράτος κάτω από την αποκλειστική προστασία της Μεγάλης Βρετανίας και μετονομάστηκαν σε Ηνωμένον Κράτος των Ιονίων Νήσων. Η Παργινοί οι οποίοι διατηρούσαν στενή σχέση με τα Επτάνησα πλέον βρίσκονταν και αυτοί υπό την κυριαρχία των Άγγλων. Oι Άγγλοι όμως και ο Τόμας Μέτλαντ ο οποίος είχε έρθει ως κυβερνήτης της Μεγάλης Βρετανίας στην περιοχή μετά την απελευθέρωση της Κέρκυρας το 1814 θέλοντας να ενισχύσει τον Αλή Πασά και με τον τρόπο αυτό να μειώσει την επιρροή των Ρώσων στην περιοχή αποφασίζει να "πουλήσει" την Πάργα στον Αλή Πασά ο οποίος για χρόνια την πολιορκούσε και δεν μπορούσε να την κατακτήσει. Τελικά όσα δεν κατάφερε ο Οθωμανός άρχοντας δια τις βίας επί σειρά ετών, είχε φτάσει μάλιστα στο σημείο να κατασκευάσει το κάστρο της Ανθούσας σε ύψωμα πάνω από την Πάργα για να πολιορκεί συνεχόμενα και να ελέγχει την πόλη, το κατάφερε με ένα πλούσιο αντάλλαγμα προς τους Άγγλους.
   Ακόμη και αυτός ο ολικός ξεριζωμός δεν πτόησε Παργινούς και Σουλιώτες που συνέχισαν να προσφέρουν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους στην ελληνική επανάσταση με κάποιους από αυτούς όπως ο Μάρκος Μπότσαρης και ο Κίτσος Τζαβέλας να αναδεικνύονται σε πανελλήνιους ήρωες.
   Το 1913 η Πάργα εντάσσεται στο Ελληνικό κράτος. Πολλοί Παργινοί επιστρέφουν στον τόπο τους μετά την απελευθέρωση, στις 23 Φεβρουαρίου του 1913.

Αναδημοσίευση από τη σελίδα, epirusbook.

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Ο Περραιβός έζησε στην Πάργα...

«...Ο Περραιβός έζησε στην Πάργα με τους Σουλιώτες

Στο σφυρί σημείωμα του Χριστόφορου Περραιβού στο οποίο στηρίχθηκε η τρίτη έκδοση του έργου του «Ιστορία του Σουλίου και Πάργας»

Ένα χειρόγραφο σημείωμα του ήρωα της επανάστασης του ’21, Χριστόφορου Περραιβού, δημοπρατείται από τον οίκο Βέργος, τη Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου.

Πρόκειται για το σημείωμα στο οποίο στηρίχθηκε η τρίτη έκδοση του έργου του «Ιστορία του Σουλίου και Πάργας», που ακόμα και σήμερα θεωρείται ανεκτίμητη πηγή πληροφοριών για την κοινωνική οργάνωση των Σουλιωτών και τους ηρωικούς αγώνες τους εναντίον του Αλή Πασά.


Ο Χρ. Περραιβός (1774-1863) ήταν ο μόνος από τους συντρόφους του Ρήγα που γλύτωσε την εκτέλεση και διέσωσε λεπτομέρειες του μαρτυρίου του (αργότερα έγραψε τη βιογραφία του).Το υλικό για την «Ιστορία"» του συνέλεξε κατά τη διαμονή του στην Πάργα, όπου συναναστράφηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα τους Σουλιώτες συμμετέχοντας στους αγώνες τους.

Η δημοπρασία, η οποία περιλαμβάνει και πολλά άλλα ιστορικά έγγραφα, χειρόγραφα και βιβλία, θα γίνει στο Ξενοδοχείο Athens Plaza.

Στο μεταξύ, την περασμένη εβδομάδα πραγματοποιήθηκε με επιτυχία η δημοπρασία Ελληνικής Ζωγραφικής του οίκου Βέργος στο Ζάππειο Μέγαρο. Από τα 110 έργα της δημοπρασίας πουλήθηκαν τα 66, ποσοστό δηλαδή 60% και σύμφωνα με εκτιμήσεις του οίκου Βέργος οι τιμές πώλησης κινήθηκαν σε ιδιαίτερα ικανοποιητικά για την εποχή επίπεδα...»

Αναδημοσίευση από το Blog, aetostz.

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο.

   «Η Συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο που συνάφθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1797 ήταν μια σπουδαία συνθήκη ειρήνης μεταξύ Γαλλίας και Αυστρίας η οποία και επισφράγησε την προκαταρκτική Συνθήκη ειρήνης Λεόμπεν που είχαν συνομολογήσει οι ίδιες χώρες έξι μήνες πρίν. Υπογράφηκε στο Κάμπο Φόρμιο, ένα χωριό της Βενέτσια Τζούλια, (Βενετίας), ύστερα από την ήττα των Αυστριακών και τον τερματισμό της νικηφόρας εκστρατείας του Ναπολέοντος, στην Ιταλία.
Όροι Συνθήκης
   Σύμφωνα με τη Συνθήκη αυτή
Τέθηκε τέρμα στη μέχρι τότε ένδοξη Γαληνοτάτη Δημοκρατία μετά από 11 αιώνες ανεξαρτησίας. Λόγω δε της παρακμής της η Βενετία τελικά αναγκάζεται να δεχθή συμμαχία με τον Ναπολέοντα η οποία ουσιαστικά είναι μια υποταγή γι΄ αυτήν. (δείτε "Παρατηρήσεις").
Η Βενετία χάνει το μεγαλύτερο μέρος των εδαφών της μεταξύ των οποίων και τα Επτάνησα που περιέρχονται στη Γαλλία.
Η Αυστρία εγκατέλειψε τις επαρχίες της στο Βέλγιο και συμφώνησε επίσης, με τον όρο της επικύρωσης από διάσκεψη των χωρών της αυτοκρατορίας, ότι η Γαλλία μπορούσε να προσαρτήσει τα εδάφη που είχε κυριεύσει και κατείχε στην αριστερή όχθη του Ρήνου, από τη Βασιλεία ώς το Άντερναχ, συμπεριλαμβανομένου και του Μάιντς.
Σε αντάλλαγμα, για την απώλεια των Αυστριακών αυτών κτήσεων στη Λομβαρδία, ο Ναπολέων παραχώρησε στους Αυστριακούς τα βενετικά εδάφη ανατολικά του ποταμού Αδίγη, στα οποία συμπεριλαμβάνονταν η Ίστρια, η Δαλματία, και η ίδια η πόλη της Βενετίας.
Περιέρχονται στη Γαλλία τα περισσότερα από τα εδάφη, που κατέκτησε ο Ναπολέων στην εκστρατεία του αυτή κατα του Πρώτου Συνασπισμού, κυρίως στη βόρεια Ιταλία καθώς επίσης τις ενετικές κτήσεις του ελλαδικού χώρου μεταξύ των οποίων το Βουθρωτό, την Πάργα, την Πρέβεζα και την Άρτα.
Σύμφωνα με τους όρους της συνθήκης ιδρύθηκαν οι Δημοκρατίες των Ιταλικών Άλπεων (παράλπεια Δημοκρατία) και της Λιγουρίας στη βόρεια Ιταλία, που τελούσαν μέχρι τότε υπό γαλλική επιρροή,
Επίσης η Γαλλία υποσχέθηκε να χρησιμοποιήσει την επιρροή της για να βοηθήσει την Αυστρία ν'αποκτήσει το Σάλτσμπουργκ και τμήμα της Βαυαρίας, ενώ ακολούθησε μυστική συμφωνία ότι κανένα εδαφικό αντάλλαγμα δεν θα δινόταν στην Πρωσία, πρώην σύμμαχο της Αυστρίας.
Παρατηρήσεις
   Οι διαπραγματεύσεις για τη Συνθήκη αυτή, ύστερα από την προκαταρκτική "συνθήκη ειρήνης Λεόμπεν" ξεκίνησαν στις 1 Σεπτεμβρίου 1797 στο Udine για να καταλήξουν στην υπογραφή της στο Campo Formio στις 17 Οκτωβρίου του ίδιου έτους.
Άξιο ιδιαίτερης προσοχής είναι το γεγονός ότι η συναφθείσα αυτή συνθήκη του Βοναπάρτη και κατ΄ επέκταση των Γάλλων, δεν διαπνέονταν από κανένα σεβασμό του δικαιώματος των λαών για αυτοδιάθεση.
Πριν τη συναφθείσα συνθήκη αυτή, ο Δόγης της Βενετίας, Λουδοβίκος Μανίν, προ των νικηφόρων ναπολεοντείων προελάσεων, είχε συγκαλέσει στις 12 Μαΐου 1797 "Μέγα Συμβούλιο" στο οποίο ο μεν Δόγης παραιτήθηκε μαζί με την κυβέρνησή του, όπου και αποφασίσθηκε η εγκαθίδρυση Δημοκρατικού Πολιτεύματος, "Δημαρχείου", ομοίου της Γαλλίας.
Οι όροι της συνθήκης αυτής επικυρώθηκαν με τη Συνθήκη της Λουνεβίλ (Φεβρουάριος 1801).
Επιπτώσεις
   Από τις χώρες του Πρώτου Συνασπισμού εναντίον της Γαλλίας μόνο η Βρετανία διατήρησε την εχθρότητά της απέναντι στη Γαλλία μετά τη σύναψη αυτής της συνθήκης. Η Πρωσία υπέγραψε συνθήκη ειρήνης, τον Μάρτιο του 1795, μετά την πραγματοποίηση του Τρίτου Διαμελισμού της Πολωνίας.
Η Συνθήκη όμως αυτή δεν συγκλόνησε μόνο την Ευρώπη αλλά και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, η δε κατάληψη των Επτανήσων απετέλεσε σοβαρό πλήγμα στις Γαλλο-Τουρκικές σχέσεις. Ο δε Τσάρος της Ρωσίας που είχε προσφέρει προηγουμένως τη βοήθειά του στην Υψηλή Πύλη, μετά την υπογραφή της συνθήκης αυτής, βρήκε τώρα σύμφωνο τον Σουλτάνο για σύμπραξη των στόλων τους εναντίον των επεκτατικών κινήσεων των Γάλλων στη Μεσόγειο. Έτσι, ένα χρόνο μετά, τον Ιανουάριο του 1799 συνάπτεται η Ρωσοτουρκική συμμαχία (1799) με συνέπεια τα ρωσικά συμφέροντα στη Μεσόγειο όχι μόνο να λάβουν σημαντική πρόοδο, αλλά και ν΄ ακολουθήσει αυτών η Συνθήκη ανακωχής του Αγίου Παύλου τον ίδιο χρόνο, το 1799.
Αλλά και ο Βασιλεύς της Νεάπολης έγειρε αξιώσεις μετά την κατάργηση της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας απαιτώντας την προσάρτηση των άλλοτε ενετικών κτήσεων ως ιστορικά νόμιμος κληρονόμος, αφού αποτελούσαν κτήσεις των προκατόχων του ηγεμόνων. Σ΄ αυτή όμως τη νέα κατάσταση και η Αγγλία άρχισε ν΄ αναζητά βάσεις ώστε στη κατάλληλη στιγμή ν΄ ανακόψει με κάθε δυνατό τρόπο την "ναπολεόντεια πλημμυρίδα". Και τελικά τη βρήκε στη πρώτη δυσφορία και αντίδραση των Επτανησίων παρουσιαζόμενη ως νέος προστάτης "ελευθερωτής". Επ΄ αυτού ακολούθησε η Προκήρυξη ναυάρχου Νέλσωνος προς τους Επτανησίους, τον Οκτώβριο του 1798.
Τελική εξέλιξη των παραπάνω ήταν ότι τουλάχιστον η Γαλλική προσάρτηση των Επτανήσων διήρκεσε μικρό σχετικά διάστημα.
Σημειώσεις
   Κατά την ημέρα της υπογραφής της συνθήκης φέρονται να παρουσιάστηκαν στο Γάλλο στρατηλάτη εκπρόσωποι Ελλήνων της Τεργέστης οι οποίοι έλαβαν κάποιες υποσχέσεις από τον Βοναπάρτη που αποτελεί όμως ιστορικό σκοτεινό σημείο. Την συνάντηση αυτή μνημόνευσε και η γαλλική εφημερίδα "Moniteur" στις 10 Ιουνίου 1798. Η είδηση αυτή επιβεβαιώνεται και από την αλληλογραφία του Άγγλου πράκτορα και γνωστού περιηγητή του Ελλαδικού χώρου Leake ο οποίος έγραφε προς την κυβέρνησή του στις 25 Ιανουαρίου 1807:
"Πληροφορήθηκα επανειλλημένα από Έλληνες που συνωμίλησαν με τον Βοναπάρτη στη Τεργέστη όταν εισήλθε στη πόλη, το 1797,
ότι τους υποσχέθηκε ν΄ αποκαταστήσει την αρχαία τους ελευθερία αποβιβάζοντας 40.000 Γάλλους στον κόλπο της Αυλώνας".
Ίσως τότε οι Έλληνες αυτοί ή ο Αντώνιος Κορωνιός (κατά τον Α. Βακαλόπουλο) διαβίβασαν στον Βοναπάρτη προσωπική επιστολή του Ρήγα Φεραίου μέσω του Γάλλου προξένου Brechet. Γεγονός πάντως είναι πως όταν ο Βοναπάρτης μετέφερε ο ίδιος τη Συνθήκη αυτή στο Παρίσι και μέσα σε εορταστική ατμόσφαιρα την παρέδωσε στα μέλη του Διευθυντηρίου στο λόγο του τόνισε τα εξής (κατά μετάφραση εποχής):
"Αι δύο ωραιότεραι χώραι της Ευρώπης (Ιταλών και Ελλήνων) αι φημισμέναι άλλοτε δια τας τέχνας και τας επιστήμας και δοξασμέναι
δια τους μεγάλους άνδρες που εγέννησαν, βλέπουν τώρα το πνεύμα της ελευθερίας να εξέρχεται του τάφου των προπατόρων τους".»

Αναδημοσίευση από το Blog, lefobserver.

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Η αγελάδα η Σαββάτω.

   Το 1948 ο κυρ Γιάννης και ο κυρ Χαράλαμπος αδέλφια απ' τα παλιά ζούσανε στην Πάργα, μετά την προσφυγιά. Ήταν και οι δυό τους έμποροι χασάπηδες γνωστοί. Ο κυρ Γιάννης πήγαινε με τα πόδια και το γάιδαρο στο Σούλι και έφερνε κοπάδια τα κατσίκια και τα γίδια στην Πάργα. Αρκετά από αυτά τα φόρτωναν στα καράβια που έδεναν στο λιμάνι της Πάργας και τα πουλούσαν σε άλλες πόλεις και χωριά. Ο Κωστίκας και ο Γιωρίκας πρόσφυγες κι αυτοί πουλούσαν το γάλα τους στην Πάργα από γειτονιά σε γειτονιά, από τη αγελάδα τους με το όνομα Σαββάτω. Η Σαββάτω μια καλοθρεμμένη αγελάδα τεραστίων διαστάσεων που στα στενά της Πάργας με το ζόρι περπατούσε. Τα χρόνια όμως πέρασαν και η Σαββάτω γέρασε και το γάλα της δεν ήταν αρκετό, έτσι τα δυό αδέλφια αποφάσισαν να την πουλήσουν. Μετά από τις απαραίτητες οικονομικές διαπραγματεύσεις την αγόρασε ο κυρ Χαράλαμπος όπου και αυτός με την σειρά του την παζάρεψε να πουληθεί στον Πειραιά. Μια και δυο τραβώντας πήραν τη αγελάδα και την έριξαν στη θάλασσα, μπροστά στο Κρυονέρι. Την έδεσαν από τα κέρατα και τραβώντας με μία βάρκα η Σαββάτω έφτασε κολυμπώντας εκεί που είχε δέσει αρόδου το καράβι Λουτσίντα, που θα την μετέφερε στον Πειραιά. Κρίμα όμως, την έδεσαν από τα κέρατα για να την σηκώσει το βίντσι, και από το βάρος το πολύ δεν άντεξαν τα κέρατα και ξεκόλλησαν από το κεφάλι. Κοκκίνισε η θάλασσα, γελάγανε τα πιτσιρίκια που αγνάντευαν το φόρτωμα των ζώων από το βράχο στο νησάκι της Παναγιάς. Δεν ήταν γραφτό της, η Σαββάτω να ταξιδέψει για τον Πειραιά, αλλά φαγώθηκε στην Πάργα.
Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Ένα πιτσιρίκι το 1948.

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Της Πάργας.

   Η Πάργα, άλλοτε κάτω από τους Βενετούς κι άλλοτε τους Άγγλους, δεν έπαψε να είναι πάντα ελληνική στην ψυχή και στο φρόνημα.
Εκεί βρίσκανε παρηγοριά και καταφύγιο οι λιμοκτονούντες Σουλιώτες, εκεί ξανάσαιναν κυνηγημένοι αγωνιστές. Γι’ αυτό και πάντα ο Αλή Πασάς επιθυμούσε την υποταγή της στην κυριαρχία του. Την πολιόρκησε στα 1798 χωρίς αποτέλεσμα. Υπάρχει όμως κι άλλος τρόπος να υποταγή μια χώρα, ένας τόπος, ν’ αλλάξει κύριο όταν δεν είναι ανεξάρτητη. Και η Πάργα δεν ήταν. Άνηκε στους Άγγλους. Και οι Άγγλοι δε λογάριασαν τον ανθρώπινο παράγοντα καθόλου. Διαπραγματεύθηκαν το πέρασμά της στον Αλή που πρόσφερε 150.000 λίρες στερλίνες. Και τελικά το 1817, την απέκτησε και οι Παργινοί μας λέει το Δημοτικό πως θρήνησαν:

   Ακούς το θρήνο το πολύ, όπου βογγούν τα δάση / και το δαρμό που γίνεται, τα μαύρα μοιρολόγια; / Είναι που αποχωρίζονται την δόλια την πατρίδα / φιλούν τις πέτρες και τη γη κι ασπάζονται το χώμα.

   Μπορεί να συγκινήθηκε ο Ούγο Φώσκολο και να το υπέβαλε μαζί με υπόμνημα στις Ξένες Δυνάμεις, όμως εκείνες δεν συγκινήθηκαν. Κι ότι δεν κατάφερε ο Αλή Πασάς με άγριους Λιάπηδες, το κατάφερε με το αγριώτερο χρήμα και ο “πολιτισμός”.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΠΑΡΓΑ (1814)

Τι ναν’ της Πάργας ο αχός, κι η βρονταριά η μεγάλη
μήνα βροντές μην αστραπές, μήνα αστροπελέκια;
Ούτε βροντές ούτ’ αστραπές, ούτ’ αστροπελέκια.
Εκίνησ’ ο Αλή Πασάς στην παινεμένη Πάργα
πέντε χιλιάδες Λιάπηδες, για να τηνε σκλαβώσει.
Άξαφνα μπήκαν κι έφτασαν μέσα στα περιβόλια
κι’ άναψ’ εκεί ο πόλεμος απ’ τι πουρν’ ως το βράδυ.
Εξέρανε τις κιτριές, το τούρκικο το αίμα
κι έπεσε κι ο Νταούτ-Μπεής του ασκεριού ο πρώτος.
Φεύγουν οι Τούρκοι φεύγουνε και πίσω δεν κυττάζουν
και τούρκος δεν απόμεινε στο σύνορο της Πάργας.
Στο Λουγαράτι φθάνοντας γυμνοί και τρομασμένοι
μετρούνται μιά μετρούνται δυό και λείπουν οχτακόσιοι.
Μετρούνται και οι Παργινοί τους λείπουν τρείς νομάτοι.
Οι δυό εσκοτωθήκανε κι ο τρίτος παλ΄ευρέθη.

Αναδημοσίευση από τη σελίδα,  epirus-history.

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Γεννήθηκε σαν σήμερα Ιωάννης Καποδίστριας.

«Ο Καποδίστριας γεννήθηκε στην Κέρκυρα (Επτάνησα) επί Ενετοκρατίας. Καταγόταν από οικογένεια ευγενών από το ακρωτήριο Ιστρία (Capo dIstria) της Αδριατικής, το σημερινό λιμάνι του Koper στη Σλοβενία. Ένας από τους πρόγονούς του είχε λάβει τον τίτλο του Κόμη (comte) από τον Δούκα της Σαβοΐας Κάρολο Εμμανουήλ ΙΙ (Charles Emmanuel II). Ο τίτλος εισήχθηκε στη Χρυσή Βίβλο (Libro d Oro) ως οικογένεια ευγενών εκ Κερκύρας το 1679. Η οικογένεια της μητέρας του, οι Γονέμοι, ήταν εγγεγραμμένοι στη Χρυσή Βίβλο (Libro d Oro) από το 1606.
Σπούδασε ιατρική, φιλοσοφία και νομικά στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβα της Ιταλίας. Το 1797, 21 ετών, εγκαταστάθηκε στην γενέτειρα του την Κέρκυρα ως γιατρός. Το 1799, όταν η Ρωσία παρέλαβε τα επτάνησα από την Γαλλία, του ανατέθηκε η διοίκηση του στρατιωτικού νοσοκομείου. Το 1802 φέρεται να ήταν ανάμεσα στους ιδρυτές δυο σημαντικών επιστημονικών και κοινωνικών οργανώσεων: της «Φιλικής Εταιρείας» και της «Εθνικής Ιατρικής Εταιρείας». Πολιτική και Διπλωματία…»

Από τη σελίδα www.sse.gr διαβάστε όλοι την ιστορία εδώ.