«Η μισαλλοδοξία, το μίσος για τις απόψεις του άλλου, που τελικά γίνεται μίσος για τον άλλο, είναι ένα φαινόμενο που στην Ελλάδα εκδηλώνεται μερικές φορές με μεγάλη αγριότητα. Καλύπτεται κάποτε με «χιούμορ», που περισσότερο χρησιμεύει για να μην εκραγεί ο ίδιος ο μισαλλόδοξος από το μίσος που βράζει μέσα του, παρά για να καλύψει εξωτερικά, να κρύψει τη μισαλλοδοξία του. Με το «χιούμορ» ο μισαλλόδοξος αποζητάει να γελοιοποιήσει και τελικά να εξευτελίσει το στόχο του, με σκοπό να πείσει ότι ο στόχος (ο φορέας της άλλης άποψης) είναι γελοία περίπτωση, ύποπτη, πουλημένη κλπ, που δεν δικαιούται δια να ομιλεί αφού εκφράζει ιδιοτελή και σκοτεινά συμφέροντα, και εν πάση περιπτώσει δεν αξίζει να την πάρει κανείς στα σοβαρά.
Προσέξτε, δεν μιλώ για τη διαφωνία, δηλαδή για τη διαφορετική άποψη, που έχει ο Χ και εκφράζεται με πολιτισμένο τρόπο, όπως ταιριάζει σε κοινωνίες ανθρώπων (π.χ. σε μια πανεπιστημιακή κοινότητα), και θέλει να πείσει τον φορέα Ψ της άλλης άποψης ή άλλους ανθρώπους για το δίκιο της άποψης που πρεσβεύει ο Χ. Δεν μιλώ για τη διαφωνία, που όταν εκφράζεται μπορεί να έχει ένταση, μαχητικότητα ή ακόμα και πάθος. Μιλώ για την περίπτωση κάποιου (του μισαλλόδοξου) που, πιστεύοντας ότι μια και μόνη είναι η ορθή άποψη, η δική του, θα ήθελε να εξοντώσει με κάθε μέσο την άλλη άποψη και ίσως, αν ήταν δυνατό, και το φορέα της. Το μίσος αυτό εκφράζεται συνήθως με ακραία λεκτική βία, με λεκτικές σιδερογροθιές. Συγκεκριμένα ο μισαλλόδοξος δεν διστάζει να αγνοήσει την … άγνοιά του ακόμα και για το ποιος είναι ο «εχθρός», ποια είναι η πολιτεία του. Δημιουργεί συνειδητά ψευδείς εικόνες και εντυπώσεις, ρίχνει λάσπη, παραχαράσσει την αλήθεια, αρκεί να συντριβεί ο «εχθρός»!...»
Διαβάστε όλο το άρθρο στη σελίδα
topapi.gr
Το περασμένο Σάββατο.
