Ως καλύτερες ελιές στον κόσμο θεωρούνται, από το 1826 μάλιστα, αυτές της Πάργας. Ξένοι περιηγητές, που έρχονταν τότε στην Ελλάδα, κάποιοι από τους οποίους είχαν προχωρημένη γευσιγνωσία, "πιστοποίησαν" ότι είναι οι πρώτες παγκοσμίως. Στην Πάργα, η παραγωγή της ελιάς άρχισε να γίνεται ευρύτατα γνωστή στα χρόνια της Ενετοκρατίας, περίοδος κατά την οποία η περιοχή γνώρισε ιδιαίτερα σημαντική οικονομική και εμπορική ανάπτυξη. Ήταν τότε που οι Βενετοί διέταξαν τη φύτευση του ελαιώνα, με αποτέλεσμα ένα σημαντικό μέρος των Παργινών να ασχοληθούν με την παραγωγή ελιάς και λαδιού. Κάπως έτσι άρχισε η ιστορία της ελιάς στην περιοχή. Μιας ιστορία που συνεχίζει να γράφεται μέχρι και σήμερα με το ίδιο μεράκι, αφήνοντας το δικό της στίγμα και δημιουργώντας τη δική της ιδιαίτερη ταυτότητα στην ελαιοκαλλιέργεια και την παραγωγή λαδιού. Η λιανολιά, η οποία καλλιεργείται στην Πάργα, θεωρείται ποικιλία απαιτητική σε υγρασία και για το λόγο αυτό ευδοκιμεί σε περιοχές μεγάλων βροχοπτώσεων, μεταξύ των οποίων και ο νομός Πρεβέζης. Πρόκειται για ένα αειθαλές υπεραιωνόβιο δέντρο, που αντέχει το ψύχος, τους ανέμους, τα άγονα εδάφη, τα υφάλμυρα νερά, έχει ζωηρή βλάστηση και σε ελεύθερη ανάπτυξη ξεπερνά τα 25 μέτρα. Τα φύλλα της είναι βαθυπράσινα – χρυσίζοντα, ενώ το χρώμα του καρπού της από πράσινο γυαλιστερό, γίνεται βαθύ κόκκινο όταν ωριμάζει. Η ωρίμανσή του αρχίζει από το Νοέμβριο, παρατείνεται έως τον Ιανουάριο και καρποφορεί συνήθως κάθε δεύτερο χρόνο. Έχει σχήμα κυλινδροκωνικό και συνήθως χρησιμοποιείται για την παραγωγή λαδιού καλής ποιότητας, καθώς η περιεκτικότητά του καρπού σε λάδι κυμαίνεται από 18% έως 20%.
Αναδημοσίευση από τη σελίδα katoci.com.
