Αστέρας ανθούσας – ΑΟ Φιλιππιάδας 0-1.

   Στο γήπεδο Πάργας η ομάδα του ΑΟ Φιλιππιάδας αποδίδοντας καλό ποδόσφαιρο Μονό στα έως το 14ο λεπτό όταν πέτυχε και το γκολ που τελικά της έδωσε και το τρίποντο με τον Μουστακλή.
Δυνατός αγώνας με την ομάδα του Αστέρα να αγωνίζεται χωρις τον τραυματία Ν.Χαμάλογλου,  αλλά σε πολύ καλή ήμερα τους Χρ.Γιοχάλα Χρ.Τούση, έκανε πολύ καλή εμφάνιση μετά το γκολ των φιλοξενουμένων χωρίς όμως να καταφέρει να πετύχει γκολ. Απόλυτα ισορροπημένος αγώνας χωρίς πολλές φάσεις στις περιοχές των ομάδων. Αξίζει να σημειωθεί το δοκάρι του ΑΟ Φιλιππιάδας στο 23ο λεπτό και την μοναδική ευκαιρία του Αστέρα Ανθούσας να πετύχει την ισοφάριση στο 93ο λεπτό σε σουτ του Γαβριήλ από τα δυο μέτρα έστειλε την μπάλα άουτ.
Αρίστη η διαιτησία των κ Ρούσσου Γ – Κώτση –Λάσκου.
Εντεκάδες.
Αστέρα Ανθούσας, (Π.Τούσης)
Δημόπουλος, Χαλκής Ευ, Τούσης Χρ/Βέκιος Ελ, Στέφος, Γιοχάλας Χρ, Δημάκος Αχ, Πάλλης, Σαμαρτζής, Ζυγούρης Ε, Δημάκος Αλ, (Πλασκασοβίτης, Γαβριήλ).
ΑΟ Φιλιππιάδας (Λάκκας)
Τσαιμος, Μπάσιος, Βαρούχος, Ξέρας, Τζίντζος, Κομπογιάννης, Στέφου, Νπόμπορης, Μουστακλής, Κάλλης, Μπαλάφας, (Λαμπρούσης Λάκκας).

Αναδημοσίευση από το blog    srortanthoussa.

Η σιωπή του Άλκη Αλκαίου.

Γράφει o Σπύρος Αραβανής.

    Το μεγάλο όνειρο και στοίχημα κάθε μουσικού δημοσιογράφου που «σέβεται» τον εαυτό του...(sic!) ήταν να πάρει συνέντευξη από τον Άλκη Αλκαίο. Στα πηγαδάκια μας άκουγα συχνά τη φράση: «να προσπαθήσουμε για συνέντευξη με τον Αλκαίο». Χωρίς να διαθέτουμε ουσιαστικά, ούτε μια χαραμάδα βιογραφικού του, ο μύθος της σιωπής του γιγάντωνε το έργο του χωρίς όμως αυτό να τον έχει καθόλου ανάγκη. Τα τραγούδια του, μέχρι τις αρχές του 2000, γεμάτα γρίφους, ιστορικά γεγονότα, έντονες εικόνες και καθαρότητα.

Μεγαλώνοντας, όπως ο Όμηρος, πέρασε από την «Ιλιάδα», από τα τραγούδια του αγώνα, του διεθνισμού, των επαναστάσεων και της αδρεναλίνης, στην «Οδύσσειά» του, σε ιστορίες μπολιασμένες με δημοτικό ύφος, διδακτισμό, αποφθέγματα γνώσης, αποστάγματα μιας ζωής που δεν ξέρουμε οι περισσότεροι πώς την έζησε. Για αυτό και θαυμάζω και συγχαίρω τους συνεργάτες και φίλους του, στιχουργούς, συνθέτες και τραγουδοποιούς, οι οποίοι δεν άφησαν ποτέ όλα αυτά τα χρόνια, δημόσια τουλάχιστον, μια νύξη σχετικά με την ιδιωτική ζωή του με αντάλλαγμα το θαυμασμό του κόσμου: «Α! Είσαι φίλος του Αλκαίου!! Πες μας για αυτόν». Σεβάστηκαν την απόφασή του για δημόσια αποχή, διαχειρίστηκαν τίμια την φιλία που τους προσέφερε, ορκίστηκαν στη σιωπή του.

Το μέλλον όμως από σήμερα προχωρά ερήμην του. Τώρα αρχίζει και ο πιο δύσκολος ρόλος των φίλων και συνεργατών του και φυσικά των προσώπων του οικογενειακού του περιβάλλοντος. Να προστατεύσουν αυτή του τη σιωπή ως δημόσιο πρόσωπο, την ιδιωτική του ζωή και να στηρίξουν το πολύτιμο έργο που μας κληροδότησε. Ακόμα κι αν έχει τεράστιο ενδιαφέρον για τους μουσικολόγους του μέλλοντος να μάθουν στοιχεία της ζωής του ώστε να προσεγγίσουν από περισσότερες πλευρές τους στίχους του -κι όχι βεβαίως αναζητώντας «γαργαλιστικές» λεπτομέρειες»,- νομίζω πως οφείλουν όσοι τον συναναστράφηκαν να μη σπάσουν την «ομερτά» με την οποία συγκατάνευσαν. Εκτός κι αν υπήρχε επιθυμία του μετά το θάνατό του να «μιλήσουν» κάτι που δεν το γνωρίζω και που φυσικά είναι πέρα για πέρα αποδεκτό.

Παρακάτω ακούστε τον Θάνο Μικρούτσικο να απαγγέλει το πρώτο ποίημα του Άλκη Αλκαίου που μελοποίησε,  με τίτλο Φλεβάρης 1848 και είχε τραγουδήσει η Μαρία Δημητριάδη.
Είναι όμως εξ' ίσου πολύ επικίνδυνο να μιλάμε για τη «σιωπή» του έτσι αυθαίρετα -όπως ο υπογράφων αυτό το κείμενο- χωρίς να γνωρίζουμε τους λόγους αυτής της επιλόγης. Διαβάζω και ακούω από το πρωί για αυτή την ηρωική στάση του η οποία συνοδεύεται από πλήθος επευφημισμών. Στο μυαλό μου αυτόματα ήρθε μια άλλη φημισμένη «σιωπή», αυτή του Μανόλη Αναγνωστάκη, ο οποίος από το 1979 που κυκλοφόρησε ο συγκεντρωτικός τόμος των ποιημάτων του, και από το 1983 που κυκλοφόρησε ιδιωτικά το αυτοβιογραφικό σχόλιο «Y.Γ.», δεν έκανε καμία άλλη ποιητική παρέμβαση.. Η δήλωσή του: «Στο αλλοιωμένο τοπίο της εποχής μας δεν θα ξαναγράψω γιατί το έργο μου το ολοκλήρωσα. Επιλέγω τη σιωπή» συνεχίζει μέχρι τις μέρες να θεωρείται από πολλούς ως «πολιτική πράξη» με αποτέλεσμα να χτιστεί γύρω του -ερήμην του πάντα- μια «ηρωική» παραφιλολογία.