21 Αυγούστου 2011, Αφετηρία η Πτολ/δα,
Μεταφορ. μέσο: Τουριστικό λεωφορείο Χονδροματίδη.
Η φύση εκείνο το πρωινό μου χάριζε με το χαμόγελο της την υπόσχεση της καλοσύνης της μέρας της. Χρύσιζε τα στάχια της με τις λαμπρές ακτίνες του ήλιου κάτω από το ζωογόνο φως του. Εκείνος τις άπλωνε απλόχερα και στα κάτασπρα εκκλησάκια που κείτονταν, λες φυτρωμένα, στις παρυφές των λόφων τους. Καμιά φορά τρεμόπαιζε, προβάλλοντας τη θωριά με την ανασεμιά του από την ανατολή, πάνω στις κατάμαυρες πέτρες, χρυσίζοντας τες δειλά με τις εναλλαγές του.
Η φύση όλη τραγουδούσε στο μουσικό ρυθμό των πουλιών προσδίδοντας στο σύμπαν το μεγαλείο και την ανάσα της. Δρόμοι που βιάζονταν να τρέχουν κάτω από τις αυτοκινούμενες ρόδες, σέρνονταν ως όφεις γλιστρώντας με ταχύτητα σε πεδιάδες, λόφους και βουνά, υποσχόμενοι ταξίδια μακρινά του νου και της καρδιάς. Τα ξύπνημα των αλόγων, στην όρθια θέση του ύπνου τους, με το κούνημα των ουρών τους, δήλωνε την πρωινή εκκίνηση στη ζωή και στις εκδηλώσεις της μέρας.
Οι άνθρωποι γύρω μου γελαστοί, ζωηροί κι ευδιάθετοι προμήνυαν με διάφορες αστειότητες και δυνατές συνομιλίες την καλή διάθεση για καλοπέραση και διασκέδαση στην πορεία της μέρας. Τα πρώτα γουργουρητά στο στομάχι ήταν το στάδιο της επιθυμίας των σωμάτων να λειτουργήσουν. Chips αλμυρά και ποικίλες πρωινές λιχουδιές ακούγονταν αναμασημένες με τραγανό και νόστιμο τρόπο από τα λιχούδικα στόματα.
Η μουσική προδιάθετε για αισθήματα ρομαντικά, όμορφα, αγαπησιάρικα, τόσο που συντελούσε στη δημιουργία ερωτικών σκέψεων και νοσταλγιών, ακούγοντας ειδικά το ζεϊμπέκικο:
..ότι αγάπησα πολύ
μου το στερήσανε
μα δεν μου πήραν την ψυχή
δεν με λυγίσανε.
