21 Αυγούστου 2011, Αφετηρία η Πτολ/δα,
Μεταφορ. μέσο: Τουριστικό λεωφορείο Χονδροματίδη.
Η φύση εκείνο το πρωινό μου χάριζε με το χαμόγελο της την υπόσχεση της καλοσύνης της μέρας της. Χρύσιζε τα στάχια της με τις λαμπρές ακτίνες του ήλιου κάτω από το ζωογόνο φως του. Εκείνος τις άπλωνε απλόχερα και στα κάτασπρα εκκλησάκια που κείτονταν, λες φυτρωμένα, στις παρυφές των λόφων τους. Καμιά φορά τρεμόπαιζε, προβάλλοντας τη θωριά με την ανασεμιά του από την ανατολή, πάνω στις κατάμαυρες πέτρες, χρυσίζοντας τες δειλά με τις εναλλαγές του.
Η φύση όλη τραγουδούσε στο μουσικό ρυθμό των πουλιών προσδίδοντας στο σύμπαν το μεγαλείο και την ανάσα της. Δρόμοι που βιάζονταν να τρέχουν κάτω από τις αυτοκινούμενες ρόδες, σέρνονταν ως όφεις γλιστρώντας με ταχύτητα σε πεδιάδες, λόφους και βουνά, υποσχόμενοι ταξίδια μακρινά του νου και της καρδιάς. Τα ξύπνημα των αλόγων, στην όρθια θέση του ύπνου τους, με το κούνημα των ουρών τους, δήλωνε την πρωινή εκκίνηση στη ζωή και στις εκδηλώσεις της μέρας.
Οι άνθρωποι γύρω μου γελαστοί, ζωηροί κι ευδιάθετοι προμήνυαν με διάφορες αστειότητες και δυνατές συνομιλίες την καλή διάθεση για καλοπέραση και διασκέδαση στην πορεία της μέρας. Τα πρώτα γουργουρητά στο στομάχι ήταν το στάδιο της επιθυμίας των σωμάτων να λειτουργήσουν. Chips αλμυρά και ποικίλες πρωινές λιχουδιές ακούγονταν αναμασημένες με τραγανό και νόστιμο τρόπο από τα λιχούδικα στόματα.
Η μουσική προδιάθετε για αισθήματα ρομαντικά, όμορφα, αγαπησιάρικα, τόσο που συντελούσε στη δημιουργία ερωτικών σκέψεων και νοσταλγιών, ακούγοντας ειδικά το ζεϊμπέκικο:
..ότι αγάπησα πολύ
μου το στερήσανε
μα δεν μου πήραν την ψυχή
δεν με λυγίσανε.
Σπίτια πνιγμένα μέσα σε πανύψηλα δέντρα, βουνά με ισκιωμένα αυλάκια και δύσβατοι βράχοι όρθωναν το βλέμμα τους στους μεγάλους σταυρούς των εκκλησιών τους στις κορυφές τους, δίνοντας μηνύματα πίστης, ελπίδας κι αισιοδοξίας στη ζωή των πιστών τους.
Τα θρυλικά ποτάμια με λαϊκές δοξασίες γεφυριών στο πέρασμα των αιώνων ατένιζαν τη φύση χαμογελώντας της ήρεμα, προσδίδοντας της έτσι ομορφιά και οντότητα. Δέντρα φυτρωμένα σε ακανόνιστα σημεία των μωσαϊκών αγροτεμαχίων, φάνταζαν αληθινά έργα τέχνης της φύσης, στο κατάφυτο Αυγουστιάτικο τοπίο, υποσχόμενα δροσιά στη σκιά τους και ζωή γεμάτη από αισιοδοξία και όνειρα.
Θεοσκότεινα τούνελ που χάνονταν στο βάθος του ηλιακού χώρου, κρύβοντας μυστικά την ηλιακή ενέργεια και την ελπίδα για φως και ζωή, φαίνονταν να συνδέουν, στην πραγματικότητα, το επικοινωνιακό θαύμα της φύσης με τους ανθρώπινους κόσμους και τους τόπους της, τέτοιους που κάποτε ο ανθρώπινους νους συλλάμβανε ως απάτητους και απροσέγγιστους.
Οργίαζε η φαντασία του νου στη θέα του πανέμορφου κι άγριου τοπίου των βουνών. Ξυπνούσε με τις δελεαστικές ποικιλόμορφες εικόνες των γεωμετρικών τους τριγώνων κάθε είδους νυσταλέας και λησμονημένης ερωτικής διάθεσης. Στις παρυφές των ορεινών όγκων, μέσα στα πράσινα ποτάμια με τις πάμπολλες πέτρες, η Φύση, ως Αναδυόμενη Αφροδίτη, σαλπίζονταν από τον Έρωτα για τη δόξα και την ομορφιά της.
Εκτός από πηγή ζωής και ενέργειας, ο υδάτινος όγκος της θρυλικής λίμνης των Ιωαννίνων που κατάπιε την κυρά-Φροσύνη και άλλες γυναίκες, θύμιζε πως είναι και πηγή ιστορικής μνήμης της υποδούλωσης των Ελληνίδων στις βίαιες κι απάνθρωπες ορεκτικές διαθέσεις των «πάλαι» Τούρκων.
Στη στάση για καφέ δεν έλειψαν από την παρέα μας τα σπουργίτια, οι καλοί μας περαστικοί σκουπιδοκαθαριστές, καθώς και οι δροσιστικοί νοτιάδες των τρελών ανέμων.
Λουφαγμένα έστεκαν τα νούφαρα στους Ηπειρώτικους βάλτους ξεγελώντας τα ανθρώπινα μάτια με το πράσινο της πολιτείας τους. Ξεπρόβαλαν ανάμεσα τους μοναχικά δέντρα γέρνοντας κρεμασμένα, λες και πνιγμένα, στο υγρό στοιχείο της φύσης. Πανύψηλα δέντρα πάνω στα υψώματα τους άγγιζαν τον ουρανό χαϊδεύοντας τον με τους κορμούς τους απαλά με το ανθρώπινο μάτι, αγγίζοντας τον με τα φύλλα τους υποσχόμενα ειδυλλιακές εικαστικές και φωτο-φαντασμαγορικές σχέσεις.
Είσοδος στην Πάργα. Πανέμορφη δεσπόζει σαν νησί με τους κατάφυτους βράχους της μέσα στη θάλασσα, διάσπαρτους ολόγυρα της, το πανέμορφο εκκλησάκι της Παναγίας στον ενδιάμεσο βράχο της και τα καράβια της κρυμμένα πίσω απ' αυτούς, δίνοντας εικόνες φαντασμαγορικού τοπίου εξάπτοντας και την πιο ασθενημένη φαντασία για θαλασσινές και πειρατικές περιπέτειες.
Ένα τρενάκι γεμάτο από τουρίστες διαφόρων εθνικοτήτων διαπερνά τον παραθαλάσσιο ασφαλτοστρωμένο (διά)δρόμο προσφέροντας στους επιβάτες του την αισθητική απόλαυση του μαγευτικού τοπικού χώρου.
Οι στενοί πλακόστρωτοι δρόμοι με τις καγκελένιες περιφράξεις, τις ψηλές λυχνίες στις άκρες τους και τις παραδοσιακές γλάστρες με τα κλασικά λουλούδια αποτελούν το κόσμημα του τόπου και συντελούν στην καλή αισθητική του και στον υψηλό τουρισμό της.
Η καστροπολιτεία με τις πετροστόλιστες ακτές, τους μαγευτικούς βράχους, τις ξωτικές φτέρες, τους πανέμορφους ελαιώνες, τα πελώρια πλατάνια, τα καθαρά και ρηχά νερά, συμπληρώνουν την όμορφη θέα του τόπου ταξιδεύοντας μας σε παλιές αναφορές της ιστορίας, εξάπτοντας τη φαντασία μας για τις θαλασσινές περιπέτειες της αρχαιότητας και του μεσαίωνα.
Καράβια μικρά και μεγάλα, πλοία και πλοιάρια, άλλα καταφθάνουν συνεχώς με επιβάτες τουρίστες και άλλα αναχωρούν για τις τοπικές πλαζ κ.α. Τα στενά σοκάκια με τα πολυάριθμα μαγαζάκια είναι το glamour των καλοκαιρινών shopping των τουριστών.
Ήπια λοιπόν τον καφέ μου, έκανα ένα θαλασσινό μπάνιο κι ετοιμάστηκα να ταξιδέψω με το τρένο για τον Νερόμυλο, ο οποίος διατηρείται επί των ημερών μας ως Λαογραφικό Μουσείο. Το να επισκέπτομαι Λαογραφικά-Ιστορικά Μουσεία, αρχαιολογικούς χώρους, Εκθέσεις Εικαστικές, Θέατρα και ότι αφορά γενικά θέματα πολιτισμού σ' ένα τόπο, είναι μία παλιά μου συνήθεια. Η λαογραφία και η ιστορία είναι τα στοιχεία που λατρεύω.
Αναχώρηση στις 1.00 μ.μ. Αφετηρία πάνω από την παραλία της πόλης της Πάργας απέναντι από το νησάκι της Παναγιάς. Το Anthoysatravel και το μικρό τουριστικό τρένο (ασφαλές και άνετο όχημα, 4300cc) μας καλωσορίζει στην όμορφη Πάργα και μας εύχεται καλές διακοπές.
Το τρένο διαθέτει δύο βαγόνια των 20 θέσεων το καθένα και η ταχύτητα του δεν ξεπερνάει τα 25 km την ώρα, έτσι ώστε ο κάθε επιβάτης που ενημερώνεται επί 2ωρου βάσης από την ξεναγό του για την ιστορία του τόπου να απολαμβάνει τη διαδρομή.
Η διαδρομή της ανάβασης άκρως απολαυστική. Το αεράκι πάνω στο τρένο προσφέρει στους επιβάτες του μια γαργαλιστικά δροσερή και αισθησιακή αύρα. Δεσπόζει το κάστρο απέναντι μας θεσπέσιο κι επιβλητικό κι η πόλη κάτω στα πόδια μας με θέα τη θάλασσα και τις γραφικές παραλίες, πανέμορφη και γοητευτική μοιάζει ως Αυγουστιάτικη θεά που κοσμεί το Ιόνιο.
Στο τρένο ακούγεται ευχάριστη η ποπ μουσική του, που φτιάχνει το κέφι για χορό και κίνηση. Εκείνο σφυρίζει καμαρώνοντας καθώς ανεβαίνει στο ύψωμα του βουνού με την άγρια βλάστηση μέσα από τα επικίνδυνα μονοπάτια του δάσους και μας δημιουργεί μια ευδιαθεσία που εμπεριέχει το απροσδιόριστο μυστήριο του άγνωστου και τη γοητεία της εξερεύνησης.
Μεγάλα πανύψηλα ελαιόδεντρα, 400 ετών περίπου, δεξιά κι αριστερά, με τυλιγμένους τους κορμούς τους από τις διχτυωτές εσάρπες τους, - ευκολία στους παραγωγούς για να μαζεύουν τους καρπούς τους, - μας καλωσορίζουν γέρνοντας προς το μέρος μας, επιτρέποντας μας να ακούσουμε τα οργιαστικά τραγούδια των τζιτζικιών.
Η φύση, μέσα από τον επίγειο αυτό τοπικό της παράδεισο των πυκνών ελαιώνων εκπέμπει έντονα όλες τις μυρωδιές της ξυπνώντας όλες τις χαμένες αισθήσεις της όσφρησης μας, προσδίδοντας μας ταυτόχρονα κι ένα ελαφρύ ανακάτεμα στο στομάχι από το δύσβατο οδοιπορικό τοπίο της.
Άφιξη στο Νερόμυλο Λούκα. Σ' έναν από τους δέκα Νερόμυλους που λειτουργούσαν μέχρι τις αρχές του 1960 στο φαράγγι της Ανθούσας κι έδινε τη δυνατότητα στους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής να εξασφαλίσουν τη βασική τους τροφή στο ψωμί.
Σήμερα ο Νερόμυλος Λούκα είναι πρόσφατα αναστηλωμένος και διαμορφωμένος σε ένα Λαογραφικό Μουσείο. Καλεί τον επισκέπτη να μυηθεί στους δρόμους της οικονομικής και πολιτικής ιστορίας του τόπου και να απολαύσει ένα ταξίδι στο χρόνο, βιώνοντας μια μοναδική εμπειρία.
Μέσα σε μια ειδυλλιακή τοποθεσία πνιγμένη στο πράσινο και κάτω από τη σκιά των αιωνόβιων πλατάνων, μπορεί κανείς να θαυμάσει το λιτό αυτό στολίδι της Ηπειρωτικής Αρχιτεκτονικής και να νιώσει κάτι από τον τρόπο ζωής του περασμένου αιώνα.
Η τροφοδοσία του μύλου με δημητριακά γινόταν με ένα ξύλινο μηχανισμό που ονομαζόταν κοφίνι. Πρόκειται για ένα είδος κιβωτίου που έχει το σχήμα χωνιού πυραμίδας αναποδογυρισμένης. Το καλάθι στηρίζεται σε 4 κατακόρυφα δοκάρια που ξεκινούν από την κάθε άκρη των γυρόξυλων και φτάνουν ως τη στέγη.
Επιστροφή στην αφετηρία. Κούραση, με ταυτόχρονη χαλάρωση, ξεγνοιασιά και ηρεμία του πνεύματος. Διάρκεια ταξιδιού 2 ώρες. Ακολουθεί μεσημεριανό φαγητό, καφές, επίσκεψη σε πλαζ, παγωτό και τέλος, αναχώρηση για την Πτολ/δα στις 6.30΄μ.μ.
Ο ήλιος μας αποχαιρέτησε φτάνοντας στη δύση του, αφού προηγουμένως μας πρόσφερε ψυχική ευφορία συνοδευμένη από χαρά, εμφανής ικανοποίηση στα μάτια όλων μας, ψυχική ανάταση κι αγαλλίαση σ' ένα ταξίδι στην Πάργα μέσα από το χώρο, το χρόνο και την ιστορία. Στέλνοντας μου την τελευταία πνοή του μέσω των αδύναμων αχτίνων του, στη θύμηση μου ήρθε το παραδοσιακό τραγούδι «Στης Πάργας τον ανήφορο».
Αχ, στης Πάργας τον ανήφορο κανέλλα και γαρύφαλλο
Αχ, με γέλασαν δυο Παργανιές κοντούλες και μελαχρινές.
Αχ, με γέλασε και μια μικρή κοντούλα και μελαχρινή
Αχ, έλα μικρή, δεν έρχομαι, μεγάλωσα και ντρέπομαι.
Φέρε μας κρασί να πιούμε εγώ κι εσύ
Να πιούμε εγώ και συ, αγάπη μου χρυσή.
Αχ, με γέρασαν δυο πράγματα, σεβντάδες και γεράματα
Αχ, με γέλασε και μια μικρή κοντούλα και μελαχρινή.
Αναρτήθηκε από ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Ηλιάδης.
Αναδημοσίευση από το blog spirosiliadis.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου