Μη πάει το μυαλό σας σε τίποτε πονηρό! Εξάλλου, πόσο πονηρό θα μπορούσε να είναι ένα ραντεβού που κλείστηκε πριν τριανταπέντε ολόκληρα χρόνια; Ένα ραντεβού, που συμφωνήθηκε με κριτήριο τον ενθουσιασμό που συνοδεύει τα νιάτα και που όλοι το είχαμε ξεχάσει; Όλοι; Όλοι, εκτός απ’ τον Γεράσιμο!
Αυτός ήταν που μας αναζήτησε μετά από τόσο καιρό, λειτουργώντας ως τυπικός υπάλληλος του εθνικού τυπογραφείου. Μας εντόπισε και μας έπεισε να συναντηθούμε στο ίδιο σημείο που είχαμε κατασκηνώσει σε ελεύθερο κάμπινγκ, έναν Αύγουστο κοντά στο σούρουπο της δεκαετίας του εβδομήντα.
Στο προσκλητήριο διαπιστώθηκε σχεδόν απαρτία. Από τους εννέα της παρέας παρουσιάστηκαν: Πέντε κύριοι και μία κυρία. Απουσίαζαν: Τρεις δικαιολογημένοι, δύο στο εξωτερικό και ένας στην συμπρωτεύουσα.
Οι πρώτες εντυπώσεις υπήρξαν οδυνηρές. Η διαδικασία αναγνώρισης κάτω από τις υπερτροφικές κοιλίτσες, τα βαμμένα ή γκρίζας απόχρωσης εναπομείναντα μαλλιά και τις ρυτίδες που έσκαβε τόσο καιρό με επιμέλεια ο πανδαμάτωρ χρόνος, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Παρόλα αυτά, η ταυτοποίηση ολοκληρώθηκε σύντομα και ακολούθησαν οι χειραψίες, τα γέλια και οι αγκαλιές.
Ο χώρος που είχαμε κατασκηνώσει δεν υπήρχε πια. Τίποτε γύρω μας δεν πρόδιδε την ύπαρξη του υπέροχου ελαιώνα με τα εκατομμύρια τζιτζίκια, που φιλοξένησε τις σκηνές μας και που δρόσισε τα μεσημέρια μας. Στη θέση του, είχαν ξεφυτρώσει δεκάδες διπλοκατοικίες κρυμμένες πίσω από πολύχρωμες ταμπέλες, που υπόσχονταν σε ντόπιους και σε ξένους επισκέπτες, ξεκούραση, καλό φαγητό και λογικές τιμές.
Με τα πολλά, αποφασίσαμε ομόφωνα να κατεβούμε στην παραλία για καφέ. Ενώσαμε δύο τραπεζάκια κοντά στη θάλασσα, απ’ τη μεριά που φαίνεται το νησάκι της Παναγιάς κι αρχίσαμε να λέμε τα δικά μας. Πρώτα τις βασικές πληροφορίες για τον καθένα. Πού βρίσκεται, ποιες ήταν οι επιλογές του, με τι ασχολείται, πώς περνάει και τα τοιαύτα. Κι ύστερα, οι αναμνήσεις με τα επεισόδια, τις φάρσες και τα παθήματα από το καλοκαίρι εκείνο των πρώιμων χρόνων μας, που το έκαναν μοναδικό κι ανεπανάληπτο.
Έτσι ευχάριστα κύλισε η πρώτη μία με μιάμιση ώρα, για να ακολουθήσει ένας περίπατος στης Πάργας τις ανηφοριές πριν καταλήξουμε για φαγητό σε ένα συμπαθητικό ταβερνάκι στις ρίζες του Κάστρου που δεσπόζει πάνω από αυτή τη μικρή αλλά πανέμορφη κωμόπολη της Ηπείρου.
- « Τι θα γίνει βρε παιδιά με τα κινητά σας;».
