Μη πάει το μυαλό σας σε τίποτε πονηρό! Εξάλλου, πόσο πονηρό θα μπορούσε να είναι ένα ραντεβού που κλείστηκε πριν τριανταπέντε ολόκληρα χρόνια; Ένα ραντεβού, που συμφωνήθηκε με κριτήριο τον ενθουσιασμό που συνοδεύει τα νιάτα και που όλοι το είχαμε ξεχάσει; Όλοι; Όλοι, εκτός απ’ τον Γεράσιμο!
Αυτός ήταν που μας αναζήτησε μετά από τόσο καιρό, λειτουργώντας ως τυπικός υπάλληλος του εθνικού τυπογραφείου. Μας εντόπισε και μας έπεισε να συναντηθούμε στο ίδιο σημείο που είχαμε κατασκηνώσει σε ελεύθερο κάμπινγκ, έναν Αύγουστο κοντά στο σούρουπο της δεκαετίας του εβδομήντα.
Στο προσκλητήριο διαπιστώθηκε σχεδόν απαρτία. Από τους εννέα της παρέας παρουσιάστηκαν: Πέντε κύριοι και μία κυρία. Απουσίαζαν: Τρεις δικαιολογημένοι, δύο στο εξωτερικό και ένας στην συμπρωτεύουσα.
Οι πρώτες εντυπώσεις υπήρξαν οδυνηρές. Η διαδικασία αναγνώρισης κάτω από τις υπερτροφικές κοιλίτσες, τα βαμμένα ή γκρίζας απόχρωσης εναπομείναντα μαλλιά και τις ρυτίδες που έσκαβε τόσο καιρό με επιμέλεια ο πανδαμάτωρ χρόνος, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Παρόλα αυτά, η ταυτοποίηση ολοκληρώθηκε σύντομα και ακολούθησαν οι χειραψίες, τα γέλια και οι αγκαλιές.
Ο χώρος που είχαμε κατασκηνώσει δεν υπήρχε πια. Τίποτε γύρω μας δεν πρόδιδε την ύπαρξη του υπέροχου ελαιώνα με τα εκατομμύρια τζιτζίκια, που φιλοξένησε τις σκηνές μας και που δρόσισε τα μεσημέρια μας. Στη θέση του, είχαν ξεφυτρώσει δεκάδες διπλοκατοικίες κρυμμένες πίσω από πολύχρωμες ταμπέλες, που υπόσχονταν σε ντόπιους και σε ξένους επισκέπτες, ξεκούραση, καλό φαγητό και λογικές τιμές.
Με τα πολλά, αποφασίσαμε ομόφωνα να κατεβούμε στην παραλία για καφέ. Ενώσαμε δύο τραπεζάκια κοντά στη θάλασσα, απ’ τη μεριά που φαίνεται το νησάκι της Παναγιάς κι αρχίσαμε να λέμε τα δικά μας. Πρώτα τις βασικές πληροφορίες για τον καθένα. Πού βρίσκεται, ποιες ήταν οι επιλογές του, με τι ασχολείται, πώς περνάει και τα τοιαύτα. Κι ύστερα, οι αναμνήσεις με τα επεισόδια, τις φάρσες και τα παθήματα από το καλοκαίρι εκείνο των πρώιμων χρόνων μας, που το έκαναν μοναδικό κι ανεπανάληπτο.
Έτσι ευχάριστα κύλισε η πρώτη μία με μιάμιση ώρα, για να ακολουθήσει ένας περίπατος στης Πάργας τις ανηφοριές πριν καταλήξουμε για φαγητό σε ένα συμπαθητικό ταβερνάκι στις ρίζες του Κάστρου που δεσπόζει πάνω από αυτή τη μικρή αλλά πανέμορφη κωμόπολη της Ηπείρου.
- « Τι θα γίνει βρε παιδιά με τα κινητά σας;».
Ξεσπάθωσε ο Γεράσιμος. «Τα πήρατε όλοι στα χέρια και ξεματιαστήκατε να στέλνετε φωτογραφίες και μηνύματα στο διαδίκτυο, σε αγνώστους που υποτίθεται πως είναι φίλοι σας! Φίλοι σε μια εικονική πραγματικότητα! Σε μια ψευδαίσθηση! Ανοησίες! Οι πραγματικοί οι φίλοι είναι εδώ, σ’ αυτό το τραπέζι».
Δεν είχε άδικο ο Γεράσιμος. Επιβεβαιώθηκε εξάλλου περίτρανα μετά το φαγητό, όταν άρχισε ο καθένας μας, να περιγράφει τα πιο σημαντικά κομμάτια της ζωή του. Όλοι συμφωνήσαμε πως οι προσωπικές σχέσεις, είναι αυτές που πραγματικά ενώνουν τους ανθρώπους. Είναι αυτές που δοκιμάζονται στα δύσκολα. Που σφυρηλατούνται στις μεγάλες λύπες και στις ανείπωτες χαρές. Στις αποτυχίες ή τις επιτυχίες που σηματοδοτούν ένα μεγάλο τέλος και συνάμα ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα. Είναι οι σχέσεις αυτές που γεννιούνται τη στιγμή που αποκαλυπτόμαστε σ’ αυτούς που στέκονται στο πλάι μας, αφήνοντας ένα δάκρυ να ξεπεράσει το τελευταίο σημείο αντίστασης στην άκρη του ματιού και να κυλήσει στο πρόσωπό μας ανεμπόδιστα.
Πράγματι, όση ώρα κράτησε αυτού του είδους η εξομολόγηση, κανείς δεν κοίταξε το ρολόι του ή ακούμπησε το κινητό του. Έτσι, χωρίς να το καταλάβουμε πέρασε η ώρα και έπρεπε να το διαλύσουμε και να επιστρέψουμε στα σπίτια μας. Ευτυχώς η Εγνατία οδός έκανε εύκολη την πρόσβαση προς όλες τις κατευθύνσεις. Η μέρα όπως εξελίχθηκε ήταν πραγματικά θαυμάσια. Το καλοκαιρινό ραντεβού στην Πάργα πέτυχε τον στόχο του αφού όλοι το βρήκαμε υπέροχο και συγκινητικό. Πριν φύγουμε, ο Γεράσιμος μας μοίρασε από ένα σουβενίρ που αγόρασε από τα «τουριστικά» νωρίτερα, χωρίς να τον πάρουμε χαμπάρι. Βγάλαμε και μερικές φωτογραφίες όλοι μαζί κι ετοιμαστήκαμε να φύγουμε όταν συλλάβαμε τον Γεράσιμο να παίζει με το κινητό του.
- Τι κάνεις εκεί Γεράσιμε;
- Α! Τίποτε σπουδαίο βρε παιδιά! Τη φωτογραφία που βγάλαμε ανεβάζω στο προφίλ μου στο φέισμπουκ! Καλές είναι οι προσωπικές σχέσεις με τους κοντινούς μας ανθρώπους, αλλά απαραίτητες και οι μικρές χαρές της ζωής. Μη ξεχνάτε άλλωστε πως οι μικρές χαρές, είναι αυτές που μας δίνουν κουράγιο και ώθηση για τη συνέχεια! Αυτές γεμίζουν της ρουτινιασμένες μέρες μας!
Αυτά είπε ο Γεράσιμος και τρύπωσε στην καμπίνα του αυτοκινήτου του, παίρνοντας μαζί του ένα τελευταίο πονηρό χαμόγελο!..
Πηγή: Αναδημοσίευση από τη σελίδα
proinoslogos.gr.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου