Σε ποτάμια και θάλασσα τα απόβλητα των ελαιοτριβείων.

Σε ποτάμια και θάλασσα τα απόβλητα των ελαιοτριβείων.

   «Δεν είναι μόνον η μείωση των βροχοπτώσεων και οι ανθρώπινες ρυπογόνες «παρεμβάσεις» που απειλούν τα ποτάμια και τους χειμάρρους μας. Μία σοβαρή πηγή ρύπανσης προέρχεται από τα απόβλητα των 3.500 ελαιοτριβείων της χώρας που «παράγουν» περίπου 1,5 εκατ. τόνους υγρών και 400.000 τόνους στερεών υπολειμμάτων. Αυτά στην πλειονότητά τους καταλήγουν χωρίς επεξεργασία στους φυσικούς αποδέκτες. Η ελαιολάσπη με το υψηλό οργανικό φορτίο (και την έντονη δυσοσμία) προκαλεί αποξήρανση της παρόχθιας βλάστησης και ρυπαίνει τους ποταμούς, προκαλώντας επιπρόσθετη περιβαλλοντική καταστροφή.

   Σχετικές έρευνες έδειξαν ότι το σύνολο των αποβλήτων ελαιοτριβείων στη χώρα μας απορρίπτεται χωρίς επεξεργασία σε χειμάρρους και ποτάμια σε ποσοστό 58%, στο έδαφος σε ποσοστό 20%, ενώ ένα 12% καταλήγει στη θάλασσα. Μόνο στην Πελοπόννησο (35% της ελληνικής ελαιοπαραγωγής) «παράγονται» 600.000 τόνοι αποβλήτων που –με εξαίρεση τη διαχείρισή τους από τη Νομαρχία Μεσσηνίας– καταλήγουν στους φυσικούς αποδέκτες. Ελαιοπαραγωγικές χώρες όπως η Ισπανία, η Ιταλία και η Κύπρος, αξιοποιούν τη σύγχρονη τεχνολογία και αυτά τα απόβλητα μετατρέπονται σε χρήσιμα προϊόντα. Κάποια γίνονται βιομάζα, άλλα εδαφοβελτιωτικά υλικά και άλλα ζωοτροφές. Ομως, καμία ποσότητα δεν φτάνει χωρίς επεξεργασία στα ποτάμια, στις λίμνες και στις θάλασσες.

   Για τους ειδικούς η αιτία της κάκιστης διαχείρισης των υπολειμμάτων οφείλεται στην τεχνολογία των ελαιοτριβείων και στο «χαλαρό» (έως ανύπαρκτο) θεσμικό πλαίσιο για τη διαχείριση των αποβλήτων τους. Στη χώρα μας λειτουργούν περίπου 3.500 μικρής και μεσαίας (σε παραγωγή) ελαιοτριβεία με εποχική λειτουργία πέντε μηνών ετησίως. Από αυτά, το 30% είναι κλασικού τύπου (πιεστικά) και το 70% είναι εκσυγχρονισμένα (φυγοκεντρικού τύπου).

Τοξικά
   Ο όγκος των αποβλήτων των κλασικών ελαιοτριβείων είναι μικρότερος αυτών του φυγοκεντρικού τύπου σε αναλογία 1:1,7. Το υπόλειμμα των ελαιοτριβείων φυγοκεντρικού τύπου έχει υψηλή περιεκτικότητα σε υγρασία (παράγοντας που μεγιστοποιεί τα προβλήματα μεταφοράς αλλά και σάκχαρα και φαινολικά (που τα καθιστά ιδιαίτερα τοξικά). Αυτή η ελαιολάσπη καταλήγει στα ποτάμια (αντί να οδηγείται σε πυρηνελαιουργεία) τα οποία λόγω της έντονης λειψυδρίας των τελευταίων χρόνων έχουν χάσει τη δυνατότητα φυσικού αυτοκαθαρισμού τους. Με την πάροδο των χρόνων, λένε οι ειδικοί, το ρυπαντικό φορτίο από τα ελαιοτριβεία οδήγησε στη μεγιστοποίηση του φαινομένου ευτροφισμού…»

Αναδημοσίευση από τη σελίδα,  qualitynet.gr.